بخش‌هایی از وصیت‌نامه شهید «غلام‌عباس پذیرا» را مرور می‌کنیم:

بسم الله الرحمن الرحیم

چند سالی است که از جنگ تحمیلی رژیم خون‌خوار عراق علیه ملت ستم دیده ما می‌گذرد و در این سال چه جوان‌ها که در بوته آزمایشی الهی درآمدند، اما آنان که خون دادند و آنان که مظلومانه شهید شدند و آنان که پیکرهای مطهرشان در کربلا خوزستان در خاک خون غلتید.

آن‌ها بودند که قبول شدند و نامه اعمال‌شان را به دست راست گرفتند و در بهشت خدا جاودانه گشتند، آری آنان که هابیل‌وار دست‌و‌پا و جان‌و‌مال و هر آنچه داشتند هدیه دادند و سربلندند و آنان که قابیل‌وار جان‌و‌مال را در جنگ  فشرده و به خیال خام خود از آن (نگهداری) می‌کنند.

اما رزمندگان با عمل خود قدرت عظمت اسلام را به جهانیان نشان دادند و به‌خدا قسم در جبهه‌های اسلام ایمان و تقوا است که پیروز می‌شویم که اسلحه من که از روزی که به کربلا خوزستان آمدیم، دست از جان مال و زندگی خود گذشتیم و پناه به خدا آورده‌ایم و خود را و جان خود را برای اسلام آماده کرده‌ایم تا در راه اسلام تمام خون‌مان را هدیه کنیم.

ما درحال جنگ هستیم، آن‌ هم نه با عراق بلکه با ابرقدرت‌ها آمریکا و شوروی، زیرا صدام قابل اینکه با ایران بجنگد نیست، بلکه صدام با اسلحه‌های شوروی و با تحریک نیروهای آمریکا با ایران می‌جنگد درحالی که ما با ابرقدرت‌ها در جنگ هستیم.

صدام که پس از پیروزی‌های پی‌درپی رزمندگان اسلام در جبهه‌ها عرصه را بر خود تنگ  می‌داند و شاید احساس می‌کند که روزهای آخر عمری باشد و آن روزی که هزاران کیلومتر از خاک ما در زیر پای متجاوزان غاصب بعثی قرار داشت کسی باور نمی‌کرد که ما بتوانیم متجاوزین عراقی را بر سر جایش قرار دهد، ولی امروز دنیا این را باور کرده که رزمندگان اسلام چگونه به دشمن حمله می‌برند و آن‌ها را از بین می‌برند.

 امروز اسلام به دست ما همه برادران احتیاج و نیازمند است و در پایان سخنی با خانواده خود دارم.

امیدوارم که هیچ‌گونه ناراحتی نداشته باشید و چون پدر و مادر شما که برای بنده زحمت کشیدید، خداوند به شما اجر بدهد، چون که (خانواده شهدا) تمام عزیزانشان و عزیزان خود را خالصانه در راه خدا داده‌اند و مادر هم شاید این آخرین غذایی است که برایم درست کرده‌ای، اما به تو قول می‌دهم که بر سر سفره رنگین بهشت تو را مهمانی کنم.

مادر جان مرا از دعاهای خیرت را فراموش مکن و مادرجان پیش از این نگاهت رنجم مده و بیاد بیاور که لحظه‌ای را که حسین برای وداع با خواهرش زینب سر به شانه‌اش گذاشت و گفت زینب جان من می‌روم تا به جدم رسول خدا بپیوندم و سلام به تمام برادران برسانید و خواهر را بگویید که برای من گریه نکنید.