علی آقا ماهانی در سال ۱۳۳۶ درشهر کرمان بدنیا آمد. تحصیلات ابتدایی ومتوسطه را با موفقیت در این شهر به پایان برد.علی رغم قبولی در دانشگاه ، به خدمت سربازی رفت تا مبارزه علیه حکومت پهلوی را از درون ارتش آغاز کند. اقدامات انقلابی و ضد رژیم او در پادگان محل خدمت (کازرون) باعث شد تا توسط ساواک دستگیرو زندانی شود.او ماهها تحت شکنجه های دژخیمان شاه قرار داشت ولی هرگز لب از لب باز نکرد تا جایی که از طرف دادگاه نظامی محکوم به اعدام شده بود.
به گزارش نشانه نیوز، بعد از پیروزی انقلاب به فعالیتهای فرهنگی ومذهبی خود ادامه داد .شروع جنگ عراق با ایران برگ دیگری از جانفشانی های او برای نگهداری انقلاب بود . او با رها در عملیاتهای گوناگون مجروح ونقص عضو شد.اما همواره زندگی زیر آتش دشمن برای او شیرین تر بود .
عملیات والفجر ۳ در سال ۱۳۶۲ آخرین حضور این دلاور در میدانهای نبرد بود .علی آقا در این عملیات با شگفت انگیزترین مفهوم ایثار و از خود گذشتگی به شهائت می رسد و بقایای پیکر این سردار عارف بعاز گذشت ۱۵ سال به خانه اش کرمان باز گردانده می شود.
نام پدر : محمد حسن
تاریخ تولد :۱۳۳۶
تحصیلات : دیپلم
تاریخ شهادت : ۱۳۶۲ عملیات والفجر ۳
محل شهادت : مهران
خلاصه وصیتنامه :
الحمدلله الذی هدانا لهذا و ما کنا لنهتدی لولا ان هدانا الله
حمد وسپاس خدایی را که مارا به این دین مبین و این انقلاب عظیم و این رهبر کبیر راهنمایی وهدایت فرمود. قدر این انقلاب را بدانید . الله الله از رهبر انقلاب سرپیچی نکنید . الله الله از روحانیت آگاه و در خط امام اطاعت کنید. از محرومان و خانواده های شهدا غفلت نکنید .
الله الله از قرآن اطاعت کنید. نگذارید در تاقچه ها گرد و خاک بخورد، بخوانید و به کار ببندید ، دل از این دنیا برکنید . تا هم صحبت خدا شوید. حب دنیا را از دلتان بیرون کنید تا شوق به لقای خدا قلبتان را پرکند. از ظلمت گناه بیرون روید تا نور تقوی وجودتان را نورانی کند. اگر معنویت می خواهید دست به دامان امام حسین(ع) بشوید. نماز شب را بخوانید تا به مقام محمود برسید.
پدر ومادر عزیز از اینکه در مقابل زحمات شبانه روزی شما قدردانی نکردم معذرت می خواهم . پدر و مادر عزیز راه شهیدان را ادامه دهید. از همه هستی خودتان در راه خدا بگذرید. دنیا را بدهید به اهل دنیا . دنیا را با عشق امام حسین (ع) عوض نکنید. پدر ومادر آنهایی که امروز در خانه نشسته اند و جهاد در راه خدا را ترک کرده اند خداوند لیاس ذلت و خواری در دنیا و آخرت به آنها می پوشاند، آنها نامردان بی غیرتی هستند که ماندن در دنیا و زندگی ننگین را بر مرگ شرافتمندانه برگزیده اند .
وقتی رسول الله (ص) به اینها دستور جهاد می داد در جواب می گفتند : شغلتنا اموالنا و اهلنا . می گفتند: ما اموالی داریم ما زن و بچه داریم. اموالمان از بین می رود ، اهل و عیالمان بی سرپرست می شود . اینها ایمان به خدا ندارند . خدا در قرآن می فرماید: الله ولی الذین امنوا یعنی خدا سرپرست مومنان است. همه ما در معرض امتحان خدا هستیم . خدا در قرآن می فرماید: الذی خلق الموت و الحیاه لیبلونکم ایکم احسن عملا . خدا زندگی و مرگ را آفرید تا معلوم شود کدام یک از شما مردم کردارتان نیکو تر است. امیدوارم که همه مرا ببخشند.
خاطرات :
علی ازچهره هایی بود که حجاب ازجلوی او برداشته شده بود و من این را حس می کردم یعنی ارتباط معنوی او با خدا اینقدر نزدیک بود که خیلی از حجابهای مادی که آنطرفتر را نمی تواند ببیند از جلویش برداشته شده بود و چند مورد را دیدم و بچه ها که همراه او بودند تعریف می کردند . یک مورد کنار کارون بود ، بچه ها مشغول شستن پتو بودند ، علی آقا لب کارون نشسته بود و بچه ها پتوهای مخابرات را می شستند و علی حاجبی هم کنارش نشسته بود . علی آقا همین که بچه ها مشغول بودند و هوا هم گرم بود گفت اگر هندوانه خنکی بود خیلی می چسبید به خدا قسم به اندازه یک نگاه برداشتن از علی ، یک هندوانه بزرگ را آب می آورد و شاید به خنکی و شیرینی آن هندوانه هیچکس نخورده بود .
علی ماهانی تعریف کرد که بعد از نماز بود که به ذهنم آمد که انگشتر عقیقی اگر می بود برای استجاب دعا خیلی خوب بود و فرمود همین که از نماز فارغ شدم یوسف شریف از دوستانم آمد جلو و گفت من این انگشتر عقیق را از مشهد برایت خریدم و من گرفتم و دستم کردم .علی آقا علاقه مند بود با صورت به سجده برود و همه کسانی که او را می دیدند همه سجده هایش به صورت بود و به شدت به نماز شب مقید بود ضمن اینکه کارهای خودش را به صورت معمولی وعادی انجام می داد و تا کسی با او دوست نمی شد نمی توانست به عرفان وعظمت روح او پی ببرد ونیامدن جنازه او و گمنام بودن خواست خودش بود و او وافعا نمی خواست جنازه اش بیاید چون نخواست نیامد و هر دفعه می خواستند مجروحین را تخلیه کنند مانع تخلیه خودش شد و ایثار او زبانزد بود و متنفر بود از ریاکاری وبزرگ نمایی و در خانواده مستضعف قالیباف بزرگ شده بود .»
